باید به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) تأسی کنیم که در برابر احزاب ایستادگی کرد و خم به ابرو نیاورد؛ چنان که مؤمنان به او تأسی کردند:
فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر؛(158)
و از ایشان، بعضی به شهادت رسیدند و بعضی هم در انتظار شهادتند.
این گونه باشید. از این که دشمن ما را احاطه کرده و قوی است و ما ضعیف هستیم نترسید. دشمن قویتر است یا خدا؟! مگر خدا نبود که شما را یاری کرد:
و لقد نصرکم الله ببدر و أنتم أذلة؛(159)
در ماجرای بدر، شما ذلیل و بیچاره بودید و خدا به شما یاری رساند و پیروزتان کرد. مگر آن خدا، از خداییاش دست برداشته است؟! مگر خدا پیر شده، و قدرتش را از دست داده است؟! خدا همان خدا است؛ اگر شما همان بندهها باشید.
اگر شما همان بسیجیهایی باشد که دلاورانه دشمن را از میهن اسلامی راندید و برای جهاد سر از پا نشناختید و عاشقانه در راه خدا جنگیدید، خدا هم همان خدا است. اگر راست میگویید که به خدا و قیامت ایمان دارید، چرا میترسید؟! یا پیروزی دنیا از آن شما است یا سعادت آخرت و یا هر دو. تردید به خود راه مدهید! باید تا نفس آخر و قطره آخر خون با دشمن جنگید! فکر تسامح، تساهل، گفتمان، زندگی مسالمتآمیز و ترک مخاصمه را به مغزتان راه ندهید! سرانجام واپسین امام ما، حضرت مهدی ((عجل الله تعالی فرجه الشریف) با شمشیر قیام خواهد کرد و به پیروزی نهایی خواهد رسید. حضرت با گفتمان پیروز نخواهد شد. این شعرها را میگویند و این لالاییها را میخوانند که من و شما را خواب کنند. اگر آنها راست میگویند که دنیای امروز جنگ نمیپذیرد، پس در فلسطین و عراق و افغانستان چه میگذرد؟! آیا ایشان با مردم مظلوم فلسطین و عراق گفتمان میکنند؟! آیا حاضرند کوچکترین حق این مردم مظلوم را بدهند؟! پس چرا در این کشورها کودکان و زنان را بمباران میکنند؟! چرا بچههای شیرخوار را هدف تیر قرار میدهند؟! چرا بیمارستانها، مدارس و انبارهای غذا را منفجر میکنند؟! چرا محصول زراعت و درختهایشان را میسوزانند؟! چرا از هر طرف آنان را محاصره میکنند و دائم بر سرشان آتش میبارند؟! آیا معنای طرفداری از حقوق بشر این است؟! آیا معنای دموکراسی و آزادی این است؟! تا کی میخواهیم از این شیاطین بدتر از ابلیس فریب بخوریم و در برابر آنها دستمان را بلند کنیم و تسلیم شویم. اگر بنا است کشته بشویم، بگذار دست کم در راه خدا و راه دفاع از ایمان و عقیده و دینمان شهید شویم. آنها به ما وعده میدهند؛ ولی وقتی بر ماس مسلط شدند و به آرزوی خودشان رسیدند، دیگر هیچ کس را نمیشناسند. تجربه افغانستان و عراق کافی نیست؟ در آینده، تجربه سوریه و عربستان نیز خواهد بود. خدا نیاورد روزی که نوبت به تجربه بعضی از مسؤولان فریب خورده مملکت ما برسد!