تربیت
Tarbiat.Org

آفتاب ولایت‏
آیت الله محمد تقی مصباح یزدی‏‏

توجه و توسل مداوم به امام زمان (علیه السلام)

اگر در این باره بیندیشیم، از دو جهت برای ما آموزنده خواهد بود: یکی این که فقط هنگام اضطرار سراغ خدا و اهل بیت (علیهم السلام) نرویم؛ چرا که همیشه و در همه حال نیازمند خدا و اولیای خداییم و بسیاری از اوقات نیازمندی خویش را درک نمی‏کنیم. هنگامی که خداوند، از راه‏های عادی نیازهای ما را رفع می‏کند، از نیازمندی و فقر خویش غافل می‏شویم؛ اما هرگاه مشکلی در اسباب عادی پیش بیاید، نیاز خویش را در می‏یابیم و احساس اضطرار می‏کنیم غافل از این که این نیاز و اضطرار ما، حقیقتی همیشگی است؛ بنابراین، در همه حال، چه در حال رفاه و چه در حال شدت، باید به خدا و اولیای خدا توجه داشته باشیم.
در حدیثی آمده است: کسی که خدا را فقط در حالات سختی و شدت می‏خواند، وقتی صدایش به دعا بلند می‏شود، ملائکه می‏گویند: ما صاحب این دعا را نمی‏شناسیم؛ اما کسی که در همه حال به یاد خدا است، وقتی هنگام سختی خدا را می‏خواند، ملائکه می‏گویند: صدایش آشنا است. حال تفسیر و تعبیر این بیان چیست. خدا می‏داند؛ اما آنچه ما از این روایت می‏فهمیم، تشویق به این است که همیشه به یاد خدا باشید تا هنگام سختی و گرفتاری نیز دعایتان زودتر مستجاب و گرفتاریتان زودتر حل شود.
عین این مطلب، در توجه و توسل به اولیای خود نیز وجود دارد. اصولا ما نباید دو حساب جداگانه‏ای برای خدا و اولیایش باز کنیم و بگوییم: یکی راه خدا، و یکی هم راه توسل است. راه توسل، همان راه خدا است: ان ذکرنا من ذکر الله؛(101) همانا ذکر ما، ذکر خدا است.
مگر می‏شود یاد اهل بیت از یاد خدا جدا باشد؟! از آن جهت اهل بیت (علیهم السلام) را یاد می‏کنیم و بدانها توسل می‏جوییم که بندگان شایسته خدا هستند؛ از این رو، یاد خدا در بطن یاد آنها وجود دارد. راه توسل به اولیای خدا، همان راه دعا و خواستن از خدا است منتها راهی مستقیم‏تر و نزدیک‏تر که زودتر به نتیجه می‏رسد. نتیجه این می‏شود که باید در همه حال، به اولیای خدا، به ویژه وجود مقدس ولی عصر (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) توجه داشته باشیم. توجه ما به آن وجود مقدس، به حال اضطرار مختص نشود؛ بلکه هر صبح و شام به یاد او باشیم؛ هر شب به یاد او بخوابیم و هر صبح به یاد او بیدار شویم. در طول شبانه روز هر چه بیشتر به او توجه کنیم، به مرکز نور و علم و رحمت نزدیکتر شده‏ایم؛ چرا که او مجرای فیض خدا است: أین باب الله الذی منه یؤتی؛(102) کجا است آن درگاه خدا که از آن به وادی نور و علم و ایمان وارد می‏شوند؟ او وجه خدا است: أین وجه الله الذی الیه یتوجه الأولیاء؛(103) کجا است آن وجه خدا(104) که اولیای خدا به او روی آورند و رویش را آیینه خدا بینند. وقتی با کسی موجه می‏شویم، بهترین توجه‏ها، توجه و نگاه به صورت او است. وقتی با خدا مواجه می‏شویم، بهترین حالت این است که گویا به صورت خدا نگاه می‏کنیم؛ پس نزدیک‏ترین راه و بهترین حالت توجه به خدا، توجه به ولی عصر (علیه السلام) است؛ آن ولی نعمتی که وجه خدا است و همگی ما به طفیل وجود او آفریده شده‏ایم.
در پرتو توجه مداوم به ساحت نورانی مولایمان حضرت حجت بن الحسن ارواحنا لتراب مقدمه الفداء می‏توانیم مشمول ولایت و عنایت خاص حضرت و دعاهای ویژه و خالصانه‏اش شویم. توجه حقیقی به آن وجه خدا در واقع پیوند قطره‏ای ناچیز به اقیانوس عظمت و نورانیت است که احساس تاریکی و تنهایی ما را به روشنی و یگانگی مبدل می‏سازد. توسل واقعی به آن منبع قدرت و معنویت، سد محکمی است که ما را در مقابل جمیع وسوسه‏های شیطانی و آفت‏های دنیایی و آخرتی مصون و محفوظ نگاه می‏دارد.