خداوند تبارک و تعالی در قرآن کریم میفرماید:
و من الناس من یتخذ من دون الله أنداداً یحبونهم کحب الله و الذین آمنوا أشد حباً لله و لو یری الذین ظلموا اذ یرون العذاب أن القوة جمیعا و أن الله شدید العذاب. اذ تبرأ الذین اتبعوا من الذین اتبعوا و رأوا العذاب و تقطعت بهم الأسباب و قال الذین اتبعوا لو أن لنا کرّة فنتبرأ منهم کما تبرءوا منا کذلک یریهم الله أعمالهم حسرات علیهم و ما هم بخارجین من النار.(60)
ترجمه آیات این است که بعضی از مردم، برای خدا همتایانی میگیرند و آنها را همانند خدا دوست میدارند؛ اما مؤمنان، عشقشان به خدا بیشتر از هر چیزی است. کسانی که ستم میکنند و معبودی غیر از خدا را برمیگزینند، هنگامی که عذاب را ببینند، خواهند دانست که نیرو فقط مخصوص خدا است و خدا شدید العذاب و سخت کیفر است. در آن هنگام، پیشوایان از پیروان خود بیزاری میجویند؛ کیفر الاهی را مشاهده میکنند و پیوندهایشان از هم گسسته و دستشان از همه جا کوتاه میشود. پیروان در آن هنگام میگویند: ای کاش ما هم بازگشتی میداشتیم تا از رهبران گمراهمان بیزاری میجستیم؛ چنان که آنها امروز از ما بیزاری جستند. بدین ترتیب، خدا اعمال ایشان را به صورت حسرت زایی به آنها نمایش میدهد و آنها از آتش خارج شدنی نیستند.
این آیات شریف که پس از آیات توحیدی(61) قرار گرفتهاند به کسانی اشاره میفرماید که از راه درست منحرف شده و به معبودهای دیگری گرایش یافتهاند. ممکن است به نظر برسد منظور از اتخاذ انداد این است که کافران، کسانی را در زمین به صورت شریک در آفرینش اتخاذ میکنند؛ ولی با توجه به آیات بعدی، روشن میشود که این آیات هم مثل آیات پیشین و بیشتر آیات توحیدی قرآن، در مقام بیان توحید در خالقیت نیست؛ بلکه در مقام بیان توحید در ربوبیت تشریعی و تکوینی و توحید در الوهیت است. پس منظور از شرک و اتخاذ اندادی که در این آیات ذکر شده، این است که بعضی از مردم، در مقام پرستش و اطاعت، کسانی را همتای خدا میشمرند و به آنها به گونهای علاقهمند میشوند که باید به خدا علاقه داشته باشند. در مقابل این گروه، محبت مؤمنان به خدا شدیدتر از هر چیز است. میان مشرکان، دستهای پیرو و دسته دیگر پیشوا، و هر دو اهل ستم بوده، و از حد خودشان تجاوز کردهاند.