اگر آدمی با اختیار خویش میتواند راه درست را برگزیند، چرا کاری نکند که لحظه لحظه عمرش باعث سعادت شود و هر نفس کشیدنش او را بالا ببرد. مگر راه بسته است؟!
همه انبیا و اولیا آمدهاند تا ما را بدین صراط مستقیم نزدیک کنند؛ راهی را به ما نشان دهند که با هر گامی در آن ترقی کنیم؛ هر نفسی که میکشیم، پرواز کنیم؛ هر روزی که از ما بگذرد؛ مقامی را به دست آوریم.
فهمیدن این حقیقت، خود نعمتی است که به برکت اهل بیت (علیهم السلام) نصیب ما شده. حال که زیانکاری خویش را در کارهای غیر خدایی دریافتیم؛ باید بیشتر مراقب گفتار و رفتار خود باشیم. نیتها و کارهایمان را برای خداوند خالص، و این حقیقت را همواره به یکدیگر یادآوری کنیم.
به فرموده قرآن، همه ما انسانها در زیان و خسارتیم، مگر کسانی از ما که ایمان و عملی خالص داشته باشند و دیگران را نیز به راه حق و حقیقت سفارش کنند:
ان الانسان لفی خسر، الا الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر.(32)
سوگند به عصر که انسانها همه در زیانند، مگر کسانی که ایمان آورده و اعمال صالح انجام دادهاند و یکدیگر را به حق و استقامت بر آن سفارش میکنند.
ما که اکنون پایمان لب گور است و این خسارت را به خوبی احساس میکنیم، جا دارد به شما که هنوز در دوران جوانی به سر میبرید، یادآوری کنیم تا به مصیبت ما گرفتار نشوید، زودتر خودتان را بیابید و بپایید و نیتهایتان را خالص کنید. اگر از امام زمان (علیه السلام) دم میزنید، به واقع از روی محبت و اخلاص باشد. اگر خودتان را خدمتگزار او میشمرید، بکوشید به گونهای رفتار کنید که او بپذیرد.
اگر چنین نکنیم، خسارت دیدهایم. این راه، راهی باز و هموار، و جادهای روشن و آشکار است؛ اما ما چشمانمان را میبندیم؛ انگار که نمیدانیم چه باید کرد. مگر انسان به برکت این شبها و اوقات محترم مقداری به خود بیاید و توجه یابد که غیر از این اسباب عادی و رفتارهایی که با آنها انس گرفتهایم، مسائل دیگری نیز در کار است.