حال بنگریم که مرتبه معرفت ما به امام زمانمان (ارواح العالمین لتراب مقدمه الفداء) تا چه حد است و ولی امرمان را به چه اوصافی (ظلم ستیزی، عدالت گستری، آباد سازی، دانش گستری، یا...) میشناسیم.
همه، حضرت را در جایگاه برپاکننده عدل و داد و مبارزه کننده با ظلم و ظالمان میشناسند؛ اما آیا برقراری عدل جهانی هدف نهایی از ظهور حضرت است یا برقراری عدل، خود مقدمهای برای یک هدف والاتر است؟
بدون شک مشخصه خاصی که در روایات برای حضرت ذکر شده، این است که یملأ الله به الارض قسطا و عدلا بعدما ملئت ظلما و جورا؛(19) خداوند به دست او زمین را از عدل و داد پر کند؛ پس از آن که از ظلم و بیداد پر شده باشد. علاقه بسیاری از مردم نیز به امام زمان (علیه السلام) بدین جهت است که حضرت، بساط ظلم و بیداد را از روی زمین برمیاندازد و بساط عدل و داد را در آن میگستراند؛ ولی این، هدف نهایی نیست. درست که حتی بعثت تمام انبیا نیز برای برقراری عدل بر روی زمین بوده است: لیقوم الناس بالقسط؛(20) ولی برقراری عدل جهانی، هدف نهایی نیست. این هدف، خودش هدف والاتری دارد. صرف این که مردم در زمین عادلانه رفتار کنند؛ به یکدیگر ستم روا ندارند و زندگی منظم و آسودهای داشته باشند، هدف نهایی آفرینش نیست.
با این چیزها، انسان، شریفتر از زنبور عسل هم نمیشود تا چه رسد که از ملائکه برتر شود؛ چرا که زندگانی زنبورهای عسل، از زندگانی انسانها خیلی منظمتر و عادلانهتر است.